Doña Rosa: emakume niko handi bat, jada tiko sentitzen dena

Oraingo honetan, Rosa María Somarribas Wattsen testigantza ekarri dugu orrialde hauetara. Rosa María Somarribas Watts Nikaraguatik dator, eta Costa Rican sortu du berriro bere etxea. Elkarrizketa onekoa, multifazetikoa, adeitsua, solidarioa eta hobetzeko grina inbidiagarria duena, halakoxea da gaur egun Costa Ricako herritartasuna lortzeko atarian dagoen emakume ausart hau.

Rosa andrea oso emakume maitatua da San Joseko bere komunitatean. Hori guztia sukaldaritzarekiko maitasunari eta eskuzabaltasunari esker. Bere talentuak ez ditu ahosabaiak bakarrik gozatzen, ingurukoei laguntzeko zubi ere bihurtzen da. Bere altruismoak erreferente bihurtu du, eta bere auzokideak bertara joaten dira babes eta aholku bila.

Eskaintzen duen laguntza bakoitzarekin, Rosa andreak aukera hau baliatzen du bere burua arautzeak duen garrantziari buruz hezteko eta informatzeko, bai eta pertsona migratzaile eta errefuxiatu gisa dituen helburuak lortzeko beharrezkoak diren prozedurak ezagutzeko ere. Haien bizi-ereduak besteei irautera bultzatzen ditu, bidean lagun eginez eta erronkak gainditu eta aurrera ateratzea posible dela erakutsiz.

Hitz gutxitan, Rosa andreak komunitate-bizitza indartzen duten elkartasun- eta erresilientzia-balioak haragitzen ditu, harekin gurutzatzeko zortea dutenen artean arrasto ezabaezina utziz.

Doña Rosa: emakume niko handi bat, jada tiko sentitzen dena

Managuan jaio nintzen, Nikaraguan, baina haurtzaroko eta gaztaroko urte batzuk Bluefields-en bizi izan nituen, nire herrialde maitearen Karibeko kostaldean. Uharte eder hartan ikasi nuen arrantzan eta itsasoko brisa maitatzen. Gaur egun, harro nago 55 urte bete nituelako eta nire hiru alabak aurrera atera ditudalako, jaio ez nintzen baina hainbeste eskertzen diodan lurralde batean.
Nire migratzaile-historia duela urte asko hasi zen. Nikaraguan giro politiko arriskutsuan bizi izan nintzen. Egun batean amak esan zidan Nikaraguatik alde egin behar nuela anaiarekin batera. Daniel Ortegak (Nikaraguako diktadorea) soldaduskarako gazteak bilatzen zituen eta berak ez zuen hau guretzat nahi.

Egun gutxiren buruan, anaia eta biok txalupa batean Costa Ricarantz igota geunden, arriskuz, beldurrez eta bakardadez beteriko bidaia zain genuela jakin gabe. Gainera, nere anaia zaintzeko erantzukizuna neure gain hartzen nuen.

Iristean, Limonen finkatu ginen, herrialde berriaren Karibe aldeko probintzian. Han arrantzan aritu ahal izan nintzen, eta gustatzen zitzaidan arren, beti egin nuen amets bigarren hezkuntzako ikasketak berriro egitearekin eta unibertsitateko karrera bat egin arte. Nire irrika handia beti izan zen erizain bihurtzea eta motibazio horrek lagundu zidan Fedea ez galtzen eta bizitza berri bat eraikitzen.

Geroxeago aterpe txartela lortu genuen eta urtero berritu behar izan genuen bizileku iraunkorreko zedula eman ziguten arte. Hortik aurrera, dena hobetuz joan zen.

Handik urte batzuetara ezkondu egin nintzen, eta gauza asko sufritu nituen, besteak beste, etxeko indarkeria. Hain tristea izan zen dena, ezen hirugarren haurdunaldian, senarrak eraso egin zidan, eta zazpi hilabeteko haurdunaldian jaio zen nire alaba. Alaba sabelean neukala jaso nituen litxarreria haien ondorioa izan zitekeela pentsatzen dut.

Urte askoan esan nion nire senarrari “tika” (costarricense) egiteko baldintzak bilatu nahi nituela, nahiz eta horrela sentitzen nintzen ordurako. Nire senarrak beti ukatu zidan aukera hori.

Nire senarra hil zenean, aske sentitu nintzen. Orain joan nintekeen eta nik nahi nuena egin nezakeen haren aginduei jarraitu gabe. Horrela bete nintzen ausardiaz, aspaldidanik neukan amets bati bide emateko. Lehengusinak Migratzaileentzako Jesuiten Zerbitzuari buruz hitz egin zidan, eta informazioa eskatzera lagundu zidan. Han nengoela, naturalizatu nintekeela esan zidaten, eta baldintzak azaldu zizkidaten, eta nazionalitatea emango zidaten azterketak prestatzeko informazioa eta laguntza eman zidaten. Bi azterketen matrikula ordaintzeak ere lagundu zidan pixka bat.

Gogotsu nago, eta azterketaren data noiz iritsiko zain. Etorkizunak ekar diezadakeen guztiak ilusionatzen nau. Ikasten jarraitu nahi dut, bigarren hezkuntza amaitu eta erizaintzako karreran sartu. Beste pertsona batzuei laguntzen jarraitu nahi dut, naturalizazioa arautu edo tramita dezaten eta beren bizitzak hobetu ditzaten; badakit Costa Ricako nazionalitatea lortzeak nirea hobetuko duela.