Tragedia Hierro uhartean: kaiuko bat, dozenaka amets hautsita
Goizean goiz, ehun pertsona baino gehiago zeramatzan txalupa bat Hierroko kostaldera hurbiltzen ari zen. Bizitza hobe baten esperantzan menturatu ziren, baina itsasoak aukera kendu zien, hain zuzen ere, hura harrapatzear zeudenean. Kaiukoa irauli egin zen, lehorretik bost metrora.
Zazpi emakumek, horietatik hiru bost eta hamasei urteko neskatoak, ez zuten bizirautea lortu. Oihu eta etsipen artean, haurtxo bat desagertu zen olatuetan. Beste bi neskato bizirik erreskatatu zituzten, baina larri zaurituta, eta orain bizirik irauteko borrokan ari dira Tenerifeko ospitale batean.
Ontzia irlatik sei miliara atzeman zuten. Itsas Salbamenduak La Restingako porturaino eskoltatu zituen. Baina erreskatea bukatzen ari zela zirudienean, ontzia okertu eta uretara erori ziren, urertzetik bost metro eskasera.
Buzos, Gurutze Gorria, Guardia Zibila… oraindik flotatzen zutenak erreskatatzeari ekin zioten efektibo guztiek. Salbamendu-uztaiak, eskuak luzatuta, etsipenezko begiradak. Baina denak ez ziren itzuli.
Kaiuko hori duela hamar egun Ginea Conakrytik abiatutako bera ote zen ikertzen ari dira, 150 lagunetik gora zihoazela ontzian, gehienak ginear eta senegaldarrak. Gaur, argi geratzen den gauza bakarra familien mina eta justizia eta elkartasunaren aldeko aldarria da.
Elkartasunaren aldarria
Egunero, gaur El Hierro uhartean hondoratu diren bezalako milaka pertsonak bidaia etsiak egiten dituzte babes eta itxaropen bila. Baina bizitza horiek ur arriskutsuetako besakada bakoitzean edo Dariéneko Oihana bezalako korridore oso arriskutsuak gurutzatzen diren bitartean, garai batean gure gizatasun partekatua definitzen zuen elkartasunean atzerakada kezkagarri bat ikusten dugu.
Europako eta Estatu Batuetako zenbait eremu politikotan gero eta elkartasun falta handiagoa dago gosetik, indarkeriatik eta miseriatik ihesi iristen direnekiko, eta hori laguntza humanitarioa eta nazioarteko lankidetza higatzen dituzten murrizketa-politiken oihartzun kezkagarria da. Estatu Batuetako gobernuak, esaterako, bizkarra eman die gehien behar dutenei, eta bizitzaren eta heriotzaren arteko aldea adieraz lezaketen funtsak eta baliabideak murriztu ditu.
Atlantikoko heriotzak ez dira istripuak. Bide segururik ezaren, giza eskubideekiko axolagabekeriaren eta tragediari begiak ixten zaizkion bitartean mugak blindatzeko erabaki politikoaren emaitza zuzenak dira.
Krisi honi buelta ematea posible da
- Pertsonei beren bizitzak mafien eskuetan jarri gabe migratzea ahalbidetuko dieten bide legal eta seguruak sortzea.
- Jatorrizko eta iraganbideko herrialdeekin lankidetzan aritzea, pertsonen salerosketaren aurkako borroka eta garapena indartuz.
- Bilaketa, erreskate eta harrera duinerako baliabideak areagotzea, batez ere emakume eta haurrentzat.
- Mugako eskualdeak arinduko dituzten eta giza harrera bermatuko duten banaketa-sistema justuak eta nahitaezkoak ezartzea.
Elkartasuna ez da eslogana: erantzukizun partekatua da
Buruzagi politikoek harresiak eta murrizketak errukiaren gainetik jartzen dituztenean, milaka gizakiren duintasuna eta bizitzeko eskubidea ukatzen dituzte. Itsasoan galdutako bizitza bakoitza porrot kolektibo bat da, pertsona guztiok interpelatzen gaituena.
La Restingako eta beste hainbat naufragiotako biktimen memoriak benetako aldaketa eskatzen digu. Bada garaia erretorika hutsaren ordez ekintza zehatzak jartzeko.
El Hierroko tragediak gure munduan irauten duen desberdintasunaren ondorioak ekartzen dizkigu gogora, min handiz. Alboan-en, mundu bidezkoago eta gizatiarrago batekiko konpromisoa berresten dugu. Dei urgentea egiten diegu nazioarteko komunitateari, gobernuei, erakundeei eta herritar guztiei: ezin gara axolagabe egon. Gaur inoiz baino gehiago ezinbestekoa da gizatasunez, elkartasunez eta erantzukizunez jokatzea.
